Genetisch overbelast
Het is bijna 6 jaar geleden dat ik 2 zware hersenbloedingen kreeg. Je voelt het. Je lichaam of geest zeggen je dat het niet goed zit. Nu ben ik van nature behoorlijk eigenwijs. Mijn moeder was het, mijn vader is het, dus ik ben dubbel belast.
Incasseren, verwerken, accepteren en er het beste van maken. Aan gelaten over me heen laten komen doe ik niet. Mijn levensstrategie.
Maar dan krijg je 2 zware hersenbloedingen. Je bent opgegeven. Later wordt de diagnose locked-in gesteld. Je geest is in orde, maar je lichaam kan niets meer. Er is zelfs geen lichaamstaal meer mogelijk. Ik kon nog geeneens zelfstandig ademen! Ik kon nog wel met mijn ogen knipperen. In 1 klap afhankelijk van anderen. Wat nu? Hoe zit het nu met mijn levensstrategie?
Ik zag mijn kids, mijn toenmalige man, mijn familie en vrienden. Ik kon niet praten, niets bewegen, helemaal niets. Ik lag in bed en men deed niets. Er was geen behandelingsplan. Niets. Uitzichtloos. Wat doe ik hier nog? Ik wou dood.
Mijn familie heeft er heeel vaak op aan gedrongen bij de artsen actie te ondernemen. Voorlopig had mijn familie geregeld dat er na enkele weken een vriendin van mij fysio kwam geven. Zomaar! Lief hoor. Dit werd gedoogd. Eindelijk actie! De hoop kwam weer langzaam terug.
Na enkele weken werd er toch voorzichtig een behandelingsplan opgesteld. De artsen gingen op zoek naar mogelijke behandelmethodes. En ik? Ik kon mijn levensstategie weer oppakken.
Vechten. Ik ben nu al voor tweederde hersteld. Ik ben er nog niet. Maar ik ga verder.
In de afgelopen 6 jaar is er aardig wat gebeurd. Lichamijk weer opnieuw beginnen, en scheiding, een nieuw leven opbouwen, vechten voor mijn kinderen. Toen en nu nog. Verliezen van geliefden, je baan verliezen, vechten en opkomen voor jezelf, enz. Je zou er droevig van worden. Maar niets is minder waar. Ik heb veel geleerd en gelukkiger dan vroeger.
Blijf niet te lang hangen in je verdriet. Je valt dan steeds dieper. De berg die je op moet wordt hoger, stijler en gladder. Neem je bagage mee, leer ervan en ga verder. Naar de top!
Wat ik zeker moet zeggen is dat ik geloof in God. Hij is mijn steun en kracht in deze reis. Hij maakt alles zinvol en dragelijk. Hij maakt voor mij alles mogelijk.
Liefst,
Nelleke
