Jakkes

“Jakkes, dewekker gaat alweer af. Tijd om op te staan. Tijd om te gaan werken.”

Dat gevoel kennen we allemaal. Maar we moeten er onze dag niet door laten beheersen, verpesten. We kunnen opstaan. Aan een nieuwe dag beginnen. We kunnen werken. Er zijn genoeg mensen die niet kunnen opstaan, die niet kunnen werken. Ookal is het nu niet bepaald het werk wat we eigenlijk zouden willen hebben.

Zijn we veger, afwasser, ober, hebben we een kantoorbaan en eigenlijk zouden we veel meer kunnen. We horen ons ten alle tijden in te zetten. Ons best te doen. Alleen dan krijgen we een gevoel van voldoening. Staan we heel de dag stil bij het onbestemde gevoel dat dit niet het werk is wat we zouden willen. Ja, dan hebben we een rotdag. Zijn we ongelukkig.

Als we nu goed worden in onze baan, vallen we op. Komen er nieuwe kansen om hogerop te komen. Er komen überhaupt andere kansen die ons dichterbij ons eigenlijke doel brengen. Als we het maar willen zien en eraan werken. Dat kan dagen, maanden of jaren duren, maar kansen komen.

Goed worden in onze huidige baan dus, opletten op de geboden kansen en ondertussen werken aan onze eigenlijke dromen. Dan komt het goed!

Wees lief voor elkaar.

Liefs,

Nelleke

Looks

Hier heb ik het al eerder over gehad. Hoe we er uit zien zou niet moeten uitmaken., toch? Helaas doet dat het wel. Vele mensen kijken niet verder dan de buitenkant. Ze beoordelen/veroordelen mensen hierop.

Als we dit willen voorkomen zouden we op zijn minst voor moeten zorgen dat we er altijd verzorgt uitzien tot op het ondergoed toe. Mensen kijken dan anders naar ons. Bovendien is het goed voor ons zelfvertrouwen en werkt het dus positief voor onze uitstraling. Vrouwen hebben het zwaarder te verduren dan mannen.  Zij moeten concurreren met een achterlijk niet haalbaar ideaalbeeld waar velen - zowel mannen als vrouwen - waarde aan hechten.

Vrouwen sporten, lijnen, doen veel aan plastic chirurgie of botox om maar een beetje in de buurt te komen van dit ideaalbeeld. Wat doen we onszelf toch aan! Hoeveel tijd steken wij er niet in om ons uiterlijk enigszins te laten voldoen aan het ideaalbeeld? We horen onze tijd te investeren in iets waardevollers! Onze dierbaren. Zij zijn toch onze tijd waard? Zij zijn toch veel belangrijker? Wat als we ziek worden. Op wie horen we dan te kunnen bouwen? Op onze dierbaren.

Ik heb mijn uiterlijk nu ook niet echt mee. Mensen beoordelen mij ook vaak naar mijn uiterlijk. Dus achterlijk. Niet echt leuk. Nu heb ik gelukkig een sterk karakter en heb ik veel steun aan mijn geloof. Zo  kan ik deze beoordelingen aan. Ik hecht alleen waarde aan oordelen van mensen die de moeite nemen moi te kennen.  

Ook ik probeer er voor te zorgen dat ik er altijd op zijn ‘zondags’ uitzie. Dit scheelt echt. Mijn linker gezichtshelft begint langzaam weer te werken. Ik oefen me suf om maar weer een beetje toonbaar te zijn. Dit is toch belachelijk? Ik wil niet meedoen aan deze oppervlakkige beoordelingen, maar als je mee wilt tellen in de maatschappij zal je wel moeten.

Ga toch uit van de uitstraling van iemand. Vertrouw op ons gevoel. Zitten we dan vaak verkeerd? Leer mensen kennen voordat we een oordeel vellen. Maar staar niet blind op het uiterlijk.

Wees lief voor elkaar.

Liefs,

Nelleke

Hamsteren

Onlangs zag ik een interview met een vrouw, een programmamaakster van beroep. Zij zei iets wat volgens mij klopt als een bus. Ze is bezig met het interviewen van een vrouw met betrekking tot een programma over mensen met verzamelwoede. Mensen die hun huis vol bouwen met allerlei dingen. Mensen die van hun huis een vuilnisbuil maken.

De programmamaakster weegt op dat moment 100 kg en is 1 meter 51. Er schiet dan een gedachte bij haar binnen. 'O je! Ik doe eigenlijk hetzelfde. Ik hamster vetten en suikers in mijn lichaam!'

Doen we dit niet allemaal? Hamsteren of iets anders om maar wat te compenseren, te verdoezelen? Waarom eigenlijk? Uit onvrede? Verdriet? Teleurstellingen? Onverwerkte zaken? Stel voor dat we die opdiepen. Nee, te zwaar, moeilijk of te pijnlijk. We moeten dan eerlijk zijn tegen onszelf. En dat is heavy! We verwerken het wel anders.

De een door schoonmaken, de ander dor eten, door plastic chirurgie, door veel te winkelen, door veel te verzamelen, door vaak ons huis te ontvluchten en ga zo maar door. Zouden we ons dan eigenlijk niet moeten focussen op het probleem als dat er nog is? Voordat we er erg in hebben ontwikkelen we er een verslaving bij of een fobie of zitten we aan de Anti Depressiva.

We zouden moeten proberen weer controle te krijgen over onze eigen geest. Waar kunnen we gelukkig mee zijn?  We moeten op zoek naar onszelf als we verder willen. We horen de confrontatie aan te gaan. Alleen, met hulp van iemand wan een dierbare, een professional,  put kracht uit het geloof of een combinatie ervan. Als we weten wie we zijn, weten we ook wat voor soort hulp we nodig hebben om het op te lossen. Leer tevreden te leven met jezelf.

Wees lief voor elkaar.

Liefs,

Nelleke