Lang leve de lol?

 

Vandaag is de dag, hij komt maar één keer, morgen dan is het vandaag al niet meer. Niet zeuren, geniet van het leven, het mag, maar doe het vandaag, want vandaag is de dag.

Hoe vaak stellen wij iets uit. ‘Ach, morgen weer een dag.’ Of ‘Lekker belangrijk. Kan morgen ook wel.’ Uitstellen kan af en toe een zegen zijn. Het neemt wat druk weg van onze schouders.

Ik stel ook weleens wat uit. Ondanks dat ik uit ervaring weet dat er geen morgen kan zijn. Maar alles gewoon vandaag doen, kunnen me ook een zekere rust geven. Dubbel zeg!

Ik stel geen belangrijke zaken uit. Mijn dromen ook niet.  Daar werk ik constant aan. Uitdagingen en doelen stellen zijn zo belangrijk voor mijn geest. Zo hou ik die lekker bezig. Denken doe ik 24/7, dus dan liever op een positieve manier.

Het is voor mij zeker geen lang leve de lol. Ik heb mezelf verantwoordingen opgelegd en gekregen. Deze wil ik voor zover mogelijk tot een goed einde brengen. En gelukkig zijn is er een van. Net zoals geen haat gevoelens koesteren. Dit kost mij te veel negatieve energie. Zonde van mijn kostbare tijd! Het leven kost al genoeg energie en tijd.

Wees lief voor elkaar.

 

Lieve groetjes,

Nelleke

Boek Van sondevoeding tot marsepein

Het begin van een nieuw tijdperk voor mij..

http://www.freemusketeers.com/van-sondevoeding-naar-marsepein

 

Licht puntje puntje

 Het Nederlandse regenseizoen is weer aangebroken. Veel grijze luchten, veel regen en weinig zon. Oftewel, het wordt weer herfst. Het begin van een sombere tijd. Bah!

Maar de komende feesten maken het weer gezellig. De kaarsjes kunnen weer aan, behaaglijk bij de kachel met warme chocomelk met slagroom, de heerlijke stamppotten kunnen weer klaargemaakt worden, de bomen krijgen nu schitterende kleuren, ect. Dat is gelukkig wel iets wat het toch een fijn seizoen maakt.

Er zijn vele mensen die niet tegen dat sombere weer kunnen. Ze hebben licht nodig! En ik moet zeggen; ik ook. Vroeger ... (hadden we kuilen in de weg. Ik word oud. Haha) had ik er niet zo’n last van. Tegenwoordig wel. Ik doe veel kaarsen aan, schemerlampjes voor de sfeer, enz. Maar dat werkt helaas niet afdoende.

 

Ik blijf telkens op zoek naar lichtpuntjes in mijn leven. Die heb ik nodig. Af en toe voel ik me rot. Het is dan zo makkelijk eraan toe te geven. Op dat moment lijkt het de oplossing. Wel een korte termijnoplossing. Op de lange termijn worden de issues door er in mee te gaan alleen maar groter.

Er aan toegeven werkt dus niet. Ik wil niet depri worden. Ik wil gelukkig zijn en blijven. Dus blijf ik zoeken naar die lichtpuntjes. Hoe moeilijk het soms ook is. Wie mij helpt is Jezus. Hij is voor mij het lichtbaken. Hij helpt mij de lichtpuntjes te blijven zien. En het werkt!

Wees lief voor elkaar

Liefs,

Nelleke

Let’s party!

 

Jaarlijks terugkerende feesten. Super!

Sinterklaas, Halloween of iets dergelijks zijn nu gewoon oppervlakkige feesten met karikaturen waar onze kinderen lekker van kunnen genieten. Wij – soms stiekem - ook. Vooral van verkleden. Dan zijn we even iemand anders en durven elkaar meer te zeggen.

Er zijn mensen die ze racistisch, duivels of wat anders noemen.  Men kan overal wat achter zoeken. Lekker achterdochtig zijn. Worden we daar gelukkig van? Doe dat toch niet.

Koek, snoep, cadeautjes, verkleden of het huis versieren etc. Hartstikke leuk! Wij zijn zelf verantwoordelijk hoe ver we erin meegaan. Het is onze keus. Hou alles goed in de gaten.  Is het nog verantwoord of geoorloofd. Of wordt het nu kwetsend?

Ik doe met plezier mee aan feesten zoals Sinterklaas of Halloween. Met Pasen een versierde paasboom en ander spul. Met de Kerst doe ik hetzelfde. Waar de feesten voor staan weet ik.  Pasen, kerst etc. zijn voor mij geen oppervlakkige feesten. Integendeel. Maar ik weiger achterdochtig te zijn over de entourage er omheen. Dit is nu eenmaal de tijdsgeest. En ik vind het een geweldige bijkomstigheid. Het zijn sfeermakers waardoor mensen liever zijn voor elkaar. En daar gaat het om.

Gezellig versieren, snoepen (vooral Sinterklaas snoepgoed), met de kinderen knutselen. en - mijn kinderen zeker- verkleden. Dat vinden ze geweldig! De onderlinge samenhorigheid is dan duidelijk voelbaar. En daar geniet ik van.

 

Feesten is leuk, spannend en gezellig.  Het schept een band. Dat moeten we zo houden.

Wees lief voor elkaar.

Liefs,

Nelleke

Van sondevoeding tot marsepein

MIJN BOEK IS UIT!!!!!!!!!!!!!!

Ga terug naar genre

Van sondevoeding naar marsepein

Op een avond ga ik vroeg naar bed. Ik heb nauwelijks hoofdpijn, maar nu heb ik een vreemd soort hoofdpijn. Het begint in mijn nek. Dit trekt door tot in mijn voorhoofd. Raar… Onwetend van wat er komen gaat, maak ik me klaar voor de nacht. Ik heb wel een apart gevoel van binnen.

De wekker gaat. Het is tijd om op te staan. Ik kom met tegenzin uit bed en ga beginnen met het ochtendritueel. Eerst naar de toilet. Maar dan...

Een waargebeurd verhaal.

Auteur:	Nelleke van Doodewaard
Genre:	Gezondheid
ISBN:	9789048430765
Verwachte verschijningsdatum:	05 november 2013
Vaste prijs:	€  16,95

Formaat:	A5
Afmeting:	-
Uitvoering:	Paperback
Afwerking:	Gelijmd gebrocheerd
Aantal pagina's:	190

Gezelligheid kent geen tijd. Of toch wel?

 

’s Ochtend gezamenlijk ontbijten. ’s Avond samen gezellig aan tafel eten. Even geen tv, geen mobieltjes, geen laptoppen of ander elektronica speeltjes.  Ja ja.

Mijn kinderen kijken naar zo’n Disney programma over een familie en hun dagelijkse belevenissen. Ik kijk mee. Tot mijn verbazing hoor ik iets wat maar blijft hangen in mijn hoofd. Ze hebben het over een familie diner. Geen speciaal diner ter eren van iets. Nee, ze hebben het gewoon over het dagelijkse warm eten. Dit moet ingepland worden, want iedereen heeft elders andere plannen. Huh?

 

Gaan wij daar ook naartoe? Zijn sommigen al op dat punt? Het dagelijks samen eten, in ieder geval het diner, doen we toch samen? Eten is niet alleen een primaire behoefte, maar heeft toch ook een sociale functie? Een band scheppen met elkaar door de dag door te nemen, lekker te kletsen, ons hart te luchten, etc.

Ik heb ’s ochtend de tafel ook niet gedekt met allerlei soorten beleg. Daar zijn mijn kinderen te klein voor. Ze kunnen dan niet kiezen. Het ontbijten kost dan te veel tijd en ze moeten naar school. Ik of mijn hulp smeren de boterhammen en maken de thee. Maar we eten gezamenlijk ons ontbijt aan de tafel. Dat geldt ook voor het diner. Zonder enige vorm van elektronica. De vraag ‘Mamma, wat eten we?’, wil ik graag blijven horen.

 

Wees lief voor elkaar.

Liefs,

Nelleke