Grote Klein Duimpje

Het sprookje van Klein Duimpje kennen we allemaal wel. De kinderen worden moedwillig door hun vader enkele malen achtergelaten in het bos . Er is geen uitzicht meer op een goede toekomst voor het gezin. Tenminste, dat vinden de stiefmoeder en vader.

Maar door Klein Duimpje vinden de jongens telkens de weg weer terug naar huis.  Helaas gaat het toch een keer fout. Klein Duimpje strooit een spoor van broodkruimels en die worden door de vogels opgegeten. Oeps! Geen weg terug.

Wat zijn ze teleurgesteld en moedeloos! Misschien zijn sommige broers wel (stiekem) boos op Klein Duimpje. ‘Klein Duimpje weer. Hij kan ook niks!’ Blablabla.

 

Hij staat onder grote psychische druk. Het bijltje erbij neerleggen? Nee, dat doet hij niet. Hij accepteert de situatie en verzint een oplossing. Hij geeft niet op. Dan komen Klein Duimpje en zijn broers in een onveilige situatie. Opgeven maar? Nee. Ook daar verzint hij iets op. Uiteindelijk komen hij en zijn broers weer thuis. Met goud.

Er zijn altijd wel oplossingen. Het zal niet altijd gaan zoals we willen. Maar er zijn altijd wegen. We moeten ze wel willen vinden. Zorg dat de reis verloopt via een memorabele weg.  Een weg waarop we met een goed gevoel op terug kunnen kijken.

Belangrijk is niet de weg die we gaan, maar het spoor wat we achter laten.

 

Wees lief voor elkaar.

Liefs,

Nelleke

Money makes the world go round

We hebben allemaal rechten en plichten. In het uitvoeren van plichten zijn we beter.  Mits die plichten maar onder bewaking staan van een ander. We hebben ook rechten. Die zijn in Westerse landen super! Veel rechten klinken in theorie prachtig, maar in praktijk zijn vele rechten moeilijk uit te voeren. Overal zitten regeltjes aan.

Ik hoor mensen zeggen ‘We mogen blij zijn dat we in Nederland wonen’. Is dat wel zo? Is het leven in een Westers land dan zo fantastisch? Hier hebben we ook armoede, mensen die niet weten of er vandaag wat te eten is, mensen die geen huis hebben, die zomaar neergeschoten kunnen worden, niet veilig zijn, etc.

De medische verzorging is wel beter. Dat is waar. In een arm land zou ik mijn hersenbloeding niet overleven. In Nederland wel dan? Nee, in mijn geval niet. Mijn redding is God. Hij heeft mij teruggestuurd wetend dat mijn familie nooit genoegen neemt met opgeven. Ik ook niet.  Zij hebben er op aangedrongen om alles wat mogelijk is in te zetten om mij maar beter te maken.

Dit heeft instanties veel geld en medische zorg  gekost. Het heeft mijn familie en ondergetekende veel gezeur, geduld en energie gekost om te zijn waar ik nu ben. Maar het is wel gedaan.  Geweldig!
 

 Iedereen heeft wel zijn eigen  geweten. Wat wij horen te doen is voor elkaar zorgen. Waar we ook wonen. Hebben wij het beter, dan hebben we meer verantwoording naar een ander. Niet alleen financieel. Geef een ander liefde en aandacht. Kost niks en de waarde ervan is niet in geld uit te drukken.
 

Wees lief voor elkaar.

Liefs,

Nelleke

Doen we het of doen we het niet!

Hoe vaak zeggen we niet dat we het zullen doen en vervolgens doen we het niet?

We zeggen gedachteloos ja op iets omdat we ergens mee bezig zijn en geen interesse hebben wat er gezegd wordt. We hebben er geen tijd voor over. Het is eigenlijk niet belangrijk genoeg voor ons, dus zeggen we al snel ja om er maar vanaf te zijn. Maar voor diegene wie het zegt is het vaak wel belangrijk.

Luisteren, echt luisteren is blijkbaar moeilijker dan we willen toegeven. Zou het komen omdat we het te druk hebben met andere zaken? We leven tenslotte in een drukke tijd waarin we veel moeten.

 

Hoe het ook zei, we moeten onszelf afvragen of het gevraagde belangrijk is voor diegene en dan pas of het belangrijk genoeg is voor ons. Zo ja, dan horen we naar die ander te luisteren en eventueel iets te ondernemen.

We horen te doen wat we toezeggen. Dit hoeft niet a la minuut. Als er maar actie wordt ondernomen. Het beloofde uitvoeren is goed voor onze geloofwaardigheid en zelfvertrouwen. Als het niet lukt. Ja, dan zouden we dit moeten toegeven en hulp moeten vragen.

Iets beloven aan iemand en het vervolgens niet doen kan die ander veel pijn doen. Vooral als het iemand is die dichtbij ons staat. Maar een ander pijn doen is toch niet wat we willen?

We willen toch allemaal gelukkig zijn.

 

Wees lief voor elkaar.

Liefs,

Nelleke 

High Heels

 

Onlangs hoorde ik tot 2 keer toe een reclame op de radio van een verzekering voor hoger opgeleiden. Daarna heb ik het nooit meer gehoord. Is zeker bedoeld voor mensen die extra sluw in de maling genomen willen worden. Of kennen jullie die reclame over dat Dating bureau, maar dan voor hoger opgeleiden. Belachelijk!  Over arrogantie gesproken.

Er wordt dus openlijk onderscheid gemaakt tussen mensen. Zijn we wel goed bezig? Dat we tegenwoordig veel gebruik maken van Dating Bureaus kan ik volgen, maar dit Bureau snap ik niet. We kunnen selectie programma’s zo maken dat we zelf aan kunnen geven met wie we willen daten. Een specifiek Bureau is dan toch niet nodig?

 

Er is meestal een klik tussen mensen als hun gedachtewereld of denkwijze op elkaar aansluiten. Helemaal als de chemie goed zit. Wat doet de opleiding er dan toe? We hebben allemaal een IQ en een EQ. Mensen kunnen dan een hoog IQ hebben, maar hoe zit het met ons EQ? Is die ook hoog?

We kunnen beter zorgen dat wij onszelf accepteren. Benadruk de goede punten van onszelf.  Laat zien wie we zijn. Daar groeit ons eigenwaarde van. Mensen zien dit of merken dit op. Ons zelfvertrouwen wordt groter. We gaan beter presteren, ect. Het is net een spel Domino Express. Van het een komt het ander.  Wie weet wie of wat we dan tegenkomen.

 

Wees lief voor elkaar.

Lieve groetjes,

Nelleke

Toedelidokie!

Dag, auf wieder schnitzel, houdoe, doei, tot ziens, goedendag, etc. We zeggen dit allemaal als we weggaan of als kreet dat men het wel kan vergeten.

Afscheid nemen. Soms doen we het zo achteloos. Soms is het pijnlijk en heel bewust.  Soms abrupt of (te) gehaast. Soms gaan we zonder wat te zeggen of boos weg. Wat als dat de laatste keer is dat we elkaar zo zien? Boos weggaan is überhaupt nooit goed.  Het geeft ons een vervelend gevoel van binnen. Als we pech hebben blijven de herinneringen ons maar achtervolgen. We kunnen natuurlijk gaan voor wraak als we weggaan met ruzie. Iemand terug betalen met gelijke munt.  Van al die negatieve gevoelens en acties worden we harder, maar niet sterker. We moeten zeker voor onszelf opkomen. Tot hoever we hierin gaan is aan ons. Wat is het ons waard?

Iedereen heeft zijn eigen mening en ideeën. Die horen we te respecteren, aan te horen. We hoeven niet altijd gelijk te hebben. Onze mening op te dringen. Dat is, zeker voor mij, heel veel tellen tot 100 en slikken. Maar met woorden weg gaan? Nee.

Als het gaat om pijnlijk afscheid nemen, kan ik zeggen dat dit bij mij veel voorgekomen is. Van het bezoek in het ziekenhuis of het revalidatiecentrum.

Het is fijn als mensen de moeite nemen te komen, maar het afscheid blijft moeilijk. Op een gegeven moment mag ik van de revalidatiearts de weekenden naar huis. Heerlijk! Maar als ik zondagavond weer weg moet… Bah! Mijn kinderen zijn om de week bij mij. Aan het eind van de week dus afscheid nemen. Pijnlijk! Definitief afscheid nemen van dierbaren. Vreselijk.

 Laat merken vooral aan onze dierbaren dat we van ze houden. Zeg het! Geef af en toe een knuffel. Belangrijk!

Wees lief voor elkaar

Liefs,

Nelleke