Toedelidokie!

Dag, auf wieder schnitzel, houdoe, doei, tot ziens, goedendag, etc. We zeggen dit allemaal als we weggaan of als kreet dat men het wel kan vergeten.

Afscheid nemen. Soms doen we het zo achteloos. Soms is het pijnlijk en heel bewust.  Soms abrupt of (te) gehaast. Soms gaan we zonder wat te zeggen of boos weg. Wat als dat de laatste keer is dat we elkaar zo zien? Boos weggaan is überhaupt nooit goed.  Het geeft ons een vervelend gevoel van binnen. Als we pech hebben blijven de herinneringen ons maar achtervolgen. We kunnen natuurlijk gaan voor wraak als we weggaan met ruzie. Iemand terug betalen met gelijke munt.  Van al die negatieve gevoelens en acties worden we harder, maar niet sterker. We moeten zeker voor onszelf opkomen. Tot hoever we hierin gaan is aan ons. Wat is het ons waard?

Iedereen heeft zijn eigen mening en ideeën. Die horen we te respecteren, aan te horen. We hoeven niet altijd gelijk te hebben. Onze mening op te dringen. Dat is, zeker voor mij, heel veel tellen tot 100 en slikken. Maar met woorden weg gaan? Nee.

Als het gaat om pijnlijk afscheid nemen, kan ik zeggen dat dit bij mij veel voorgekomen is. Van het bezoek in het ziekenhuis of het revalidatiecentrum.

Het is fijn als mensen de moeite nemen te komen, maar het afscheid blijft moeilijk. Op een gegeven moment mag ik van de revalidatiearts de weekenden naar huis. Heerlijk! Maar als ik zondagavond weer weg moet… Bah! Mijn kinderen zijn om de week bij mij. Aan het eind van de week dus afscheid nemen. Pijnlijk! Definitief afscheid nemen van dierbaren. Vreselijk.

 Laat merken vooral aan onze dierbaren dat we van ze houden. Zeg het! Geef af en toe een knuffel. Belangrijk!

Wees lief voor elkaar

Liefs,

Nelleke