Grote Klein Duimpje

Het sprookje van Klein Duimpje kennen we allemaal wel. De kinderen worden moedwillig door hun vader enkele malen achtergelaten in het bos . Er is geen uitzicht meer op een goede toekomst voor het gezin. Tenminste, dat vinden de stiefmoeder en vader.

Maar door Klein Duimpje vinden de jongens telkens de weg weer terug naar huis.  Helaas gaat het toch een keer fout. Klein Duimpje strooit een spoor van broodkruimels en die worden door de vogels opgegeten. Oeps! Geen weg terug.

Wat zijn ze teleurgesteld en moedeloos! Misschien zijn sommige broers wel (stiekem) boos op Klein Duimpje. ‘Klein Duimpje weer. Hij kan ook niks!’ Blablabla.

 

Hij staat onder grote psychische druk. Het bijltje erbij neerleggen? Nee, dat doet hij niet. Hij accepteert de situatie en verzint een oplossing. Hij geeft niet op. Dan komen Klein Duimpje en zijn broers in een onveilige situatie. Opgeven maar? Nee. Ook daar verzint hij iets op. Uiteindelijk komen hij en zijn broers weer thuis. Met goud.

Er zijn altijd wel oplossingen. Het zal niet altijd gaan zoals we willen. Maar er zijn altijd wegen. We moeten ze wel willen vinden. Zorg dat de reis verloopt via een memorabele weg.  Een weg waarop we met een goed gevoel op terug kunnen kijken.

Belangrijk is niet de weg die we gaan, maar het spoor wat we achter laten.

 

Wees lief voor elkaar.

Liefs,

Nelleke