Next generation

Weten jullie dat de hersenen van kinderen pas volgroeid zijn rond hun 24^ste levensjaar?

Dus alles wat kinderen zien, meemaken of horen nemen ze mee in hun volwassen leven als zijnde normaal. Televisieseries, computerspellen, films, school, omgeving, vrienden, ouders of opvoeders bepalen hun gedrag. Relativeren of nuanceren van zaken zoals volwassenen het behoren te doen, kunnen kinderen pas vele jaren later. Kinderen zijn dus behoorlijk beïnvloedbaar. Aan ons, de volwassenen, is de zorg van kinderen  toevertrouwd. Die taak moeten we heel serieus nemen en met veel liefde, begrip, humor, geduld en respect uitvoeren.

Volwassenen horen de kinderen iets mee te geven, iets te leren. Tussen een leraar en een leerling zit een duidelijk verschil in kennis. Kinderen moeten we -volgens mij- ook zo benaderen. Dat ze zoveel vertrouwen in vaders of moeders hebben en  ze alles vertellen (denken volwassenen arrogant)  is fantastisch! Maar wij zijn de ouders. Belangrijker dan hun vrienden. Gaan we als vrienden met elkaar om, dan verliezen wij als ouders al snel de grip op hun gedrag. Corrigeren wordt dan super moeilijk. En dat kan toch niet de bedoeling zijn. Kinderen weten dan niet waar ze aan toe zijn. 'Zijn mijn ouders nu mijn vrienden of pappa en mamma?' Verwarring alom.

Ik heb vroeger een opmerking opgevangen tussen mijn moeder en buurvrouw. Die ging over twee Midden Oosten landen. ’ Ze hebben weer ruzie. Het zal wel op oorlog uitdraaien.’ Dat klink heftig! Ik heb er nachten wakker van gelegen. 'Oh help! Er komt oorlog!' Weet ik veel dat het Midden Oosten een broeihaard is van conflicten en dit vaak resulteert in een oorlog. Dat is voor de volwassenen niet schokkend meer, maar voor een kind wel! Zij kennen de details vaak niet en herkennen alleen dat ene woord. In mijn geval is 'oorlog' de trigger waardoor de wereld ineens op zijn kop staat.

Kinderen kunnen zich dus niet inleven in de volwassen wereld. Het gaat wel steeds  beter naarmate ze ouder worden. Maar wij, volwassenen, kunnen ons wel inleven in hun wereld. Het is fijn voor kinderen als wij daar de tijd voor nemen. Dit scheelt veel wrijving. Zo ontstaat er meer begrip voor elkaar. Ook het vertrouwen in elkaar wordt groter. De liefde voor elkaar ook. Dat is toch wat we willen en nodig hebben?

Wees lief voor elkaar.

Liefs,

Nelleke

Kukeleku

‘Kakelen is nog geen eieren leggen.’

We zitten op een verjaardag en bijna iedereen heeft ergens een mening over. De standpunten worden met allerlei argumenten verdedigd of beaamd. Sommige mensen krijgen soms ineens een grote mond. Af en toe zo groot dat het op ruzie uitdraait.

Zomaar iets verkondigen is zo makkelijk. Als wij wat zeggen, horen wij dit ook na te leven en te doen. Of we zouden iets degelijks  beleefd moeten hebben voordat we wat zeggen. Alleen zo kunnen we ons inleven in de gevoelens van anderen en een mening hebben en geven. Wijkt onze menig af van die van iemand anders? Laten we het standpunt van anderen respecteren. We moeten er geen halszaak van maken. Tenzij het waard is om voor te vechten.



Ik heb ook vaak een eigen mening en ik wijk er pas vanaf als iemand komt met betere argumenten.  Ik ben nogal eigenwijs hè? Opgeven is geen optie voor mij. Soms een goede eigenschap, soms ook niet.  Het standpunt vasthouden, de touwtjes stevig in eigen hand houden. Ja, that’s me.

Heb ik nu een probleempje?  Yep. De situatie waar ik inzit is niet echt grappig. Voor mij ook een reden om mijn eigen plan te trekken. Wat iedereen ook zegt. Tot op heden blijkt het positief te werken. Lekker eigenwijs zijn en niet opgeven werkt goed. Ik zie mogelijkheden om langzaam maar zeker de touwtjes weer terug in handen te krijgen.
 Ik probeer te vechten voor die dingen die het waard zijn. Helaas vind ik heel veel zaken belangrijk om voor te gaan. Maar ik weet wat mijn doel is. Geluk.

 

Wees lief voor elkaar.

Lieve groetjes,

Nelleke

Time flies

Mijn dochter is vandaag tien jaar geworden!  Ze is al echt een meisje aan het worden. Wat gaat de tijd toch snel. Dat mijn dochter tien jaar mag worden betekent ook dat ik over twee maanden veertig word! Slik. Ik voel me zestien. Maar helaas zegt mijn lijf wat anders. Vooral de huid. En dan met name die onder de ogen. Daar kan ik bijna mee boetseren.

De tijd gaat echt snel.  Zouden we dan niet moeten kiezen voor elkaar? Horen we dan niet goed om te gaan met elkaar? Zouden wij elkaar niet gewoon moeten accepteren, rekening houdend met bepaalde gedragingen en reacties van mensen ? Dit zal waarschijnlijk heel veel ergernissen en ruzies voorkomen.

 

We horen te leven in het heden en te leren van het verleden. Doelen en dromen hebben we nodig om een toekomst op te bouwen ongeacht hoe lang die ook mag duren.  Prikkel de geest, blijf alert en ga voor  een gelukkige toekomst die nu al start.

Begin, begin opnieuw  en zo nodig weer opnieuw. Geef nooit op. Een nieuwe start maken kan altijd. Maak er wat moois van!

 

Wees lief voor elkaar.

Liefs,

Nelleke

Memories

Het begin van een nieuw jaar met volop nieuwe kansen. Ook het begin van de grote schoonmaak. Tenminste voor mij. De vitrage is al gewassen. Nu ben ik bezig met het opruimen van de kasten. Alles in etappes, want helaas is mijn energie beperkt.

Er staat een kast in de gang gestald die weg moet. Maar hij moet nog opgeruimd worden. Telkens weer stel ik het uit. Waarom eigenlijk? Nou, ik ben begonnen met opruimen en weet de reden. Blijkbaar heb ik mezelf al een poosje in de maling genomen. 

De kast bevat namelijk heel veel herinneringen. Mandjes met kunstwerken van de kinderen uit de klas die ik les mocht geven. Kunstwerkjes  die ze mij opsturen na het krijgen van mijn CVA, foto’s van mijn kids uit de CVA periode, kaarten en foto’s van mijn overleden moeder uit diezelfde tijd...

Allemaal spullen die veel emotie oproepen. Veel huilen dus. Tenminste, iets wat er op lijkt. In huilen ben ik geen ster. Maar goed, ik geef toe aan het verdriet, maar niet te veel. Gelijk erna een cd van James Brown opgezet. Lekker hard. Dit werkt opbeurend voor mij. Knallende en onbezorgde muziek. Mijn kids zijn om de week bij mij. Nu zijn ze bij hun vader en staan toch tijdens mijn emo reis op de stoep. Alsof ze het aanvoelen! Dit werkt nog beter dan muziek moet ik zeggen. 

De kastinhoud bevat veel herinneringen die zowel positieve als negatieve gevoelens oproepen. Ik focus liever op de mooie zaken. Alleen zo kan ik verder. Bij de vervelende gebeurtenissen sta ik maar even stil. Dan berg ze weer op. Ik wil verder. Blijven hangen in jak (is toch maar een koe heb ik begrepen) situaties heeft geen zin. Zonde van mijn kostbare tijd hier.

Wees lief voor elkaar.

Liefs,

Nelleke