Memories

Het begin van een nieuw jaar met volop nieuwe kansen. Ook het begin van de grote schoonmaak. Tenminste voor mij. De vitrage is al gewassen. Nu ben ik bezig met het opruimen van de kasten. Alles in etappes, want helaas is mijn energie beperkt.

Er staat een kast in de gang gestald die weg moet. Maar hij moet nog opgeruimd worden. Telkens weer stel ik het uit. Waarom eigenlijk? Nou, ik ben begonnen met opruimen en weet de reden. Blijkbaar heb ik mezelf al een poosje in de maling genomen. 

De kast bevat namelijk heel veel herinneringen. Mandjes met kunstwerken van de kinderen uit de klas die ik les mocht geven. Kunstwerkjes  die ze mij opsturen na het krijgen van mijn CVA, foto’s van mijn kids uit de CVA periode, kaarten en foto’s van mijn overleden moeder uit diezelfde tijd...

Allemaal spullen die veel emotie oproepen. Veel huilen dus. Tenminste, iets wat er op lijkt. In huilen ben ik geen ster. Maar goed, ik geef toe aan het verdriet, maar niet te veel. Gelijk erna een cd van James Brown opgezet. Lekker hard. Dit werkt opbeurend voor mij. Knallende en onbezorgde muziek. Mijn kids zijn om de week bij mij. Nu zijn ze bij hun vader en staan toch tijdens mijn emo reis op de stoep. Alsof ze het aanvoelen! Dit werkt nog beter dan muziek moet ik zeggen. 

De kastinhoud bevat veel herinneringen die zowel positieve als negatieve gevoelens oproepen. Ik focus liever op de mooie zaken. Alleen zo kan ik verder. Bij de vervelende gebeurtenissen sta ik maar even stil. Dan berg ze weer op. Ik wil verder. Blijven hangen in jak (is toch maar een koe heb ik begrepen) situaties heeft geen zin. Zonde van mijn kostbare tijd hier.

Wees lief voor elkaar.

Liefs,

Nelleke