Hokje 9. Of was het 10?

Vele mensen denken in hokjes. Grote hokjes, hokjes met nuances, kleine hokjes of ze denken buiten de hokjes. Kiezen mensen voor denken binnen het hokje omdat dit veilig is en lijkt?  En de mensen die kiezen om buiten de hokjes te denken? Hoe meer buiten de lijntjes van het hokje, hoe risicovoller! Wat de reden ook is, we horen dat te doen waarbij we ons lekker voelen.

Maar hoe zit dat met labelen? Is het zo dat hoe meer we in hokjes denken, hoe meer we labelen? Labelen zorgt wel voor orde. Dat is zeker waar. We labelen mensen tegenwoordig steeds meer. Is dit wel goed? Kunnen we mensen wel labelen?

Als we ervan uitgaan dat iedereen uniek is, een eigen persoonlijkheid bezit, slaan we tegenwoordig met het labelen van mensen niet een beetje door? ‘Zo, jongen ADHD, dit moet je zo doen…’, zo meneer Kanker, gaat het goed?’. Die jongen heet Brian en die meneer Kees. Allebei unieke personen. Toevallig hebben ze de pech een aandoening te hebben.  

Moeten we ze er steeds maar aan herinneren dat ze een beperking of ziekte hebben? Horen we ze niet met respect te benaderen rekening houdend met hun beperkingen die bij deze ziekte of aandoening horen?

Helaas praat ik uit ervaring. Mensen zien een raar gezicht. Vaak kan ik de gedachten bijna van hun gezicht lezen. ‘Zo die is zeker gek..’ Nou, toedelidokie. Vergeet het maar. Die rare blikken en opmerkingen kunnen een enorme impact hebben. Gelukkig geloof ik in God. Hij geeft mij kracht. Ook ben ik gezegend met een sterk karakter. Dat scheelt een boel.

Wat als dit niet het geval is?

Behandel mensen, hoe ze er ook uitzien, wat ze ook hebben, als mens en niet als patiënt. Denk buiten het hokje. Mensen kunnen we niet labelen.

Wees lief voor elkaar.

Liefs,

Nelleke

Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg

Is dat zo?

Er was eens een koning en koningin. Zij mochten na vele jaren toch nog een kind krijgen. Gelukkig dat ze waren! Ze kregen een ondernemende dochter. Ter ere van haar geboorte gaven ze een groot feest. Het was veel organiseren, maar het was op tijd geregeld. Iedereen was uitgenodigd. Alle feeën waren er ook, dachten ze. Ze wensten de prinses allemaal mooie dingen toe. Voordat de laatste fee haar wens kon uitspreken, werd het gezellige feest onderbroken door een woedende vrouw. Een fee. Ze was niet uitgenodigd. Oeps, foutje!  

Boos sprak ze een wens uit boven de pasgeboren baby. 'Ze zou zich op haar zestiende verjaardag prikken aan een spinnewiel en eeuwig zou slapen!' Gelukkig was er de fee die haar wens nog moest uitspreken. Het enige wat ze kon, deed ze. De wens verzachten. Ze deed dit door het voor eeuwig slapen te veranderen naar honderd jaar slapen. En dan zou ze worden wakker gekust door haar droomprins. Dat was haar welgemeende wens.

Vele prinsen wilden niet gewoon zijn en namen vele uitdaging en hun gevolgen aan die op hun pad kwamen. Zij gingen voor hun geluk. Hoe het ook zou aflopen.Als we het hebben over Doornroosje liep het natuurlijk vaak niet goed af. Ondanks dat was er na honderd toch weer een prins die de uitdaging aannam. Het lukte hem de prinses te bereiken en haar wakker te kussen. 

Zij leefden nog lang en vooral gelukkig.

Wie is er nu gek? Die prins die alles uit het leven wilt halen wat mogelijk is? Hij volgt zijn gevoel, zijn hart en wordt er gelukkig van. Of is het toch die fee die verbolgen is omdat ze per ongeluk niet uitgenodigd is. Om vervolgens als wraak het leven te verzieken van vele mensen die niks kwaads in de zin hadden.  

Haar acties zijn reacties die wij, gewone mensen, ook hebben. Inderdaad gek. Een ander zijn geluk niet gunnen en onze ego als het belangrijkste zien.

Ik wil niet gewoon zijn, maar super gek!

Wees lief voor elkaar.

Liefs,

Nelleke

Krijg het mijn strot niet uit …

Ruzie of woorden hebben we allemaal wel eens. Dat is niet zo moeilijk. Soms is het zo erg dat we erdoor uit elkaar gedreven worden.  Maar hoe gaan we dan verder? Doen wij alsof we diegene niet meer kennen? Gaan we verder in het heden alsof die persoon nooit een rol heeft gespeeld in ons leven?  Wie nemen we dan in de maling? Onszelf?

Maar ja, sorry zeggen of gewoon kiezen om er 'zand over' te doen en gezamenlijk weer verder gaan... Tja, dat is moeilijk. Waarom eigenlijk? Is iedereen niet anders? Op hun manier uniek? Iedereen heeft een eigen gedachtegang. Wat voor de een heel veel waarde heeft, is voor de ander absoluut niet belangrijk. Waarom laten wij elkaar dan niet in onze waarde? We horen toch te weten hoe iemand op bepaalde zaken reageert?

 Ze zeggen dat wijsheid met de jaren komt. Bepaalde gebeurtenissen maken ons ook stukken wijzer. We leren onszelf dan ook aardig kennen. Waarom doen we dan zo weinig met die kennis? Als we weten wie we zijn, hoe we op bepaalde zaken reageren, dan kunnen we daar toch op inspelen? Onze reacties indammen zodat er geen woorden of ruzie ontstaan? Zoveel fijner en meer relaxed. Maar dan moeten wij onze ego aanspreken en nagaan wat belangrijker is. De vriendschap of gelijk krijgen.  Dat wordt kiezen. IK of WIJ.

Is er al ruzie, zeg sorry. Ook al hebben wij gelijk. Tenzij het super belangrijk is om gelijk te krijgen. Als die anderen behoefte hebben om sorry te horen. Prima toch! Leiden we dan gezichtverlies? Nee. Mits we onszelf goed kennen We zijn dan de slimste en wijste. 

Als ik naar mezelf kijk ben ik ook aardig eigenwijs en heb een eigen mening waarvan ik moeilijk af te brengen ben. Maar ik merk wel dat sorry zeggen oplucht. Het haalt spanning weg. Het gaat me steeds makkelijker af. Ben ik door vaker sorry te zeggen mijn eigenwaarde of zelfvertrouwen kwijt? In tegendeel. Die groeit. Het voelt echt goed, sorry zeggen!

Sorry seems to be the hardest word.

Elton John

Why?

Wees lief voor elkaar.

Liefs,

Nelleke

Scoren!

Lekker even uit je bol gaan in een disco of lekker kletsen met elkaar of op zoek gaan naar die ene in een kroeg lijkt niet meer de functie van deze zaken. Velen zijn uit om zogenaamd te 'scoren'. Hoe meer hoe beter!? Men ziet een leuk iemand en diegene ziet de ander ook wel zitten... Hupsa, even naar buiten  wat vocht uitwisselen of in het luxe geval doen ze het thuis. Dan snel weer terug naar de uitgaansgelegenheid. Op naar de volgende.

In plaats dat we seks zouden moeten delen met een partner waarvan we houden doe veel mensen het tegenwoordig wel heel makkelijk met zomaar iemand. Iets wat speciaal zou moeten zijn degraderen ze tot iets normaals. Het is net een uitdeelzak snoep geworden. ‘ Wil je ook een zakje seks? Alsjeblieft!’

Onze partnerkeuze is al voor een groot deel vastgelegd in de baarmoeder las ik. Dit gebeurt terwijl wij nog maar een 8 weken oude embryo zijn. Fascinerend zeg! Er komt dan een stof vrij die ons geslacht bepaalt. Ook wat later onze voorkeur van partner is. Een man of vrouw, beide geslachten en ook of men gevangen zit in het verkeerde lichaam. Als de juiste hoeveelheid de embryo niet bereikt, kan men dus een andere seksuele voorkeur hebben. Waar we ook voor gaan, ga voor de ware en deel daar de liefde mee. Seks voelt dan echt speciaal.

 Ga voor een goede relatie waar juist mede intimiteit zorgt voor een speciale band onderling. Daar hebben we wat aan.

Wees lief voor elkaar.

Liefs,

Nelleke

Picobello!

Iemand zei eens tegen mij dat ik de lat voor mezelf zo hoog leg. Kan het ook niet andersom zijn? Leggen wij niet steeds vaker de lat te laag voor onszelf? Uit gemakzucht of tijdnood of iets anders. We vinden het al snel best. Hoe komt dit nu?

Als het gaat om presteren in de buitenwereld is de mening van anderen belangrijk.  Dan leggen we de lat wel hoog. Maar komt het aan op ons best doen voor onszelf, ons gezin, onze familie, het huishouden, dan laten wij het al snel afweten. Terwijl dit eigenlijk het allerbelangrijkste zou moeten zijn. Zijn wij het niet waard om energie in te steken? We horen te gaan voor het beste en dat is niet altijd het makkelijkste. Maar kiezen voor de makkelijkste weg is vaak een korte termijn oplossing . Op de lange termijn is die oplossing misschien wel een groot probleem geworden.

 

Vaak kies ik voor de moeilijke weg.  Zoals bv hulpmiddelen die het me makkelijker maken. Deze gebruik ik nauwelijks. Dan zijn voor mij de uitdagingen weg om dingen weer op de gebruikelijke manieren te leren.  Misschien gaat het eerst moeilijk of in vele stappen voordat het lukt. Het kost me veel geduld en frustratie, maar het gaat me lukken. De hersenen worden uitgedaagd om naar (andere) mogelijkheden te zoeken. Hersengymnastiek dus.

Ik ben eigenlijk ook een perfectionist. Tenminste, nu gelukkig veel minder. Maar genoegen nemen met minder? Nee, echt niet. Alleen als het niet anders kan. Eerst 10x zelf proberen voordat ik een ander hulp vraag. Ik ga voor uitdagingen. Problemen bestaan niet. Alleen mogelijkheden. Gaat het niet via A? Dan ga ik voor B. Maar voor perfectie ga ik niet meer. Is mijn energie en tijd niet waard. Of het resultaat dan goed of slecht is doet me zeker wat. Als ik maar weet dat ik echt mijn best heb gedaan.

Beter dan onze best kunnen we niet doen. Als we dat gedaan hebben is het goed. Wat het resultaat ook is.

Liefs,

Nelleke