Picobello!

Iemand zei eens tegen mij dat ik de lat voor mezelf zo hoog leg. Kan het ook niet andersom zijn? Leggen wij niet steeds vaker de lat te laag voor onszelf? Uit gemakzucht of tijdnood of iets anders. We vinden het al snel best. Hoe komt dit nu?

Als het gaat om presteren in de buitenwereld is de mening van anderen belangrijk.  Dan leggen we de lat wel hoog. Maar komt het aan op ons best doen voor onszelf, ons gezin, onze familie, het huishouden, dan laten wij het al snel afweten. Terwijl dit eigenlijk het allerbelangrijkste zou moeten zijn. Zijn wij het niet waard om energie in te steken? We horen te gaan voor het beste en dat is niet altijd het makkelijkste. Maar kiezen voor de makkelijkste weg is vaak een korte termijn oplossing . Op de lange termijn is die oplossing misschien wel een groot probleem geworden.

 

Vaak kies ik voor de moeilijke weg.  Zoals bv hulpmiddelen die het me makkelijker maken. Deze gebruik ik nauwelijks. Dan zijn voor mij de uitdagingen weg om dingen weer op de gebruikelijke manieren te leren.  Misschien gaat het eerst moeilijk of in vele stappen voordat het lukt. Het kost me veel geduld en frustratie, maar het gaat me lukken. De hersenen worden uitgedaagd om naar (andere) mogelijkheden te zoeken. Hersengymnastiek dus.

Ik ben eigenlijk ook een perfectionist. Tenminste, nu gelukkig veel minder. Maar genoegen nemen met minder? Nee, echt niet. Alleen als het niet anders kan. Eerst 10x zelf proberen voordat ik een ander hulp vraag. Ik ga voor uitdagingen. Problemen bestaan niet. Alleen mogelijkheden. Gaat het niet via A? Dan ga ik voor B. Maar voor perfectie ga ik niet meer. Is mijn energie en tijd niet waard. Of het resultaat dan goed of slecht is doet me zeker wat. Als ik maar weet dat ik echt mijn best heb gedaan.

Beter dan onze best kunnen we niet doen. Als we dat gedaan hebben is het goed. Wat het resultaat ook is.

Liefs,

Nelleke