Vriendjes?

Gewoon aardig zijn tegen elkaar. Dit zou normaal moeten zijn. Helaas is dat het niet. Wat als je elkaar eigenlijk niet ligt? Daar kunnen we niks aan doen. Lukt het dan om aardig te zijn? Gewoon beleeft zijn tegen elkaar is natuurlijk wel het minste wat we horen te doen. Dat we niet op visite gaan bij elkaar is logisch. Elkaar zoveel mogelijk mijden lijkt mij dan het beste. Dit scheelt veel ergernis. Doen alsof we elkaar wel mogen werkt niet. Zo ontstaan er juist veel roddels over elkaar, irritaties of ruzie.

Leven als vrienden en rekenen als vijanden

Vriendelijk met elkaar omgaan meer als een soort van  formaliteit  maar eigenlijk helemaal  niet zo gesteld zijn op elkaar.

Ze zeggen wel eens heb je vijanden lief. Maar kan dit wel? Dit is volgens mij een giga utopie. We zouden elkaar wel moeten accepteren zoals we zijn. We horen elkaar te respecteren. De mensen die ons wel liggen, daar gaan we mee om. Van dierbaren of echte vrienden  houden we. Die koesteren we. Kunnen we meer van elkaar verwachten? 

Stel dat het ons lukt om van onze vijanden vrienden te maken door ze met respect te behandelen en te accepteren hoe ze zijn.  Zaken die verkeerd zijn gegaan te vergeven. We hoeven het niet te vergeten. We doen gewoon af en toe rare dingen. Onze zo genaamde vijanden aan onze zijde te hebben is toch veel beter dan onze kostbare tijd en energie te spenderen aan wraakacties en oorlogvoeringen tegen hun?

Wees lief voor elkaar.

Liefs,

Nelleke

Lonesome cowboy

Alleen, af en toe best lekker. Even rust. Heerlijk! Maar niet te lang. Mensen om ons heen die om ons geven is toch wel fijn. Wat als die er niet zijn? Wat als die er wel zijn en we kunnen ons toch niet uiten? Soms kunnen we dit letterlijk niet. Ons lichaam laat het niet toe. Soms lukt het figuurlijk niet.Ook al zijn we soms omringd door kennissen, vrienden, familie of dierbaren, het gevoel van alleen zijn kan behoorlijk toeslaan. Het leven kan soms eenzaam zijn.

Hoeveel mensen zijn er tegenwoordig niet eenzaam? Oh, ik kan het alleen ook wel redden! Redden? Survivallen dus.  Het leven is al hard zat. Het kan toch veel aangenamer zijn met een partner? Samen alles delen zoals bijvoorbeeld intimiteit,  onze frustraties, etc. Of samen lekker bekvechten en weer goed maken, elkaar in evenwicht houden, op elkaar kunnen rekenen en steunen, samen genieten van de stilte of van elkaar. En ga zo maar door. Zo zou het volgens mij moeten horen.

Alleen is echt maar alleen. Wij zijn niet geschapen om alleen te zijn. We hebben elkaar nodig. We horen dicht bij onszelf te blijven., maar om voor IK te kiezen? Dan kan het weleens heel eenzaam worden. Kies voor samen, veel fijner. Elkaar tegemoet komen, een beetje toegeven of een beetje nemen, elkaar alles kunnen zeggen zonder zat de relatie erop stuk loopt. Wederzijds begrip dus.

Als we dat voor elkaar over zouden hebben…

 

 

Wees lief voor elkaar.

Liefs,

Nelleke

Dress to impress!

Er was eens een keizer. Hij kon en dacht alles te kunnen kopen met geld. En geld had hij genoeg. Hij hield ervan om er mooi uit te zien. Hij was bereid daar veel voor te betalen. Dat zijn onderdanen het slecht hadden, boeide hem niet. Hij was het belangrijkste. Iedereen praatten hem naar zijn mond. Hij was de uitstekende kandidaat om eens even lekker in de maling genomen te worden. Wat ook gebeurde.

Er waren twee sluwe vreemdelingen in zijn land. Zij hoorden van de keizer zijn zwakheid. Ze zagen hun kans schoon om hem flink wat geld afhandig te maken. Ze papten aan bij de keizer en maakten hem wijs dat zij de mooiste stoffen konden weven om er vervolgens geweldige kleding van te maken. Dit kostten alleen wel veel geld. Geen probleem voor de keizer. Hij betaalde wel.

 

Ze maakten ‘onzichtbare en schitterende’ stoffen voor de hem. De keizer trapte er met open ogen in. Hij liet zich rondrijden in zijn nieuwe kleren door de stad. Zo trots was hij op zijn nieuwe outfit. De bevolking lag dubbel. Een naakte keizer! Ze gierden het uit. De arrogante keizer lachte als een boer met kiespijn. Hij was goed inde maling genomen. Pijnlijk hoor.

Wie kan men nu vertrouwen? Moeilijk. We zouden in ieder geval moeten leren onze intuïtie te volgen. Die vertelt wat goed is.

Onlangs zag ik reclame van de Staatsloterij. Een nerd had gewonnen en werd omringd door mooie vrouwen. De boodschap? Doe mee en win. Dan krijg je de mooiste vrouwen. Wat een super oppervlakkige reclame. En zo zijn er nog veel meer oppervlakkige media items.  

Ook zag ik onlangs een videoclip waarin dames in hun ondergoed met een halsband om op hun buik op bed lagen. Op hun zaten mannen in hun onderbroek. Ze trokken aan een riem die bevestigt was aan de halsbanden van de dames.  Dat zien onze kinderen en zij denken dat dit normaal is. Het effect van de media op kinderen en volwassenen lijkt steeds minder belangrijk te worden dan de verkoop- of kijkcijfers. Om aandacht te trekken lopen vrouwen uit de showbizz zelfs rond in hun meest sexy lingerie setje. Dit moet dan zogenaamd doorgaan voor bovenkleding...

We gedragen ons steeds meer -lijkt wel- als de keizer. Oppervlakkig. Ga voor diepgang in het leven.

 

Wees lief voor elkaar.

Liefs,

Nelleke

Pressure

‘Als ik dit voor elkaar krijg dan krijg ik misschien die baan.’, ‘Als ik deze cursus volg dan krijg ik misschien die promotie.’, ‘Als  ik me nu helemaal aanpas aan hun levensstijl dan worden zij misschien mijn vrienden. Nah, ik doe het toch maar niet. Het kost me te veel energie. Dadelijk heb ik nog een burn-out te pakken.’ 

Presteren, wat een enorme druk kan dit opleveren. Onze toekomst, relaties of vriendschappen kunnen onder druk komen te staan. Presteren is goed, mits de offers die we moeten brengen dragelijk en het waard zijn.

Dat zet aan tot denken. Wat doen wij vaak onze kinderen aan? Ze moeten presteren, willen ze goed meedraaien in de maatschappij. Wij vinden de druk al hoog. Laat staan onze kinderen.  Hoe ver moeten we gaan met pushen? 
Aan de ouders de taak om te zorgen dat de druk niet te hoog wordt. De kinderen hebben de gelegenheid nodig te ontdekken wie ze zijn, om zich te ontplooien op meerdere gebieden of gewoon te genieten van het leven.

Wie kent ze niet? De kindsterretjes. Ze komen ineens terecht in de volwassen wereld en al hun verleidingen. Of kinderen die maar moeten presteren van hun ouders. Iedereen kent wel  zo'n iemand.  ‘Die was goed in dat, weet je nog? Die moest toch altijd meedoen aan wedstrijden enzo? Nou hij kon de druk niet meer aan en heef toen hij op de middelbare school zat zelfmoord gepleegd.’. We moeten dus goed opletten en naar ze luisteren. Daar zijn ouders voor. We horen ze geleidelijk voor te bereiden op de volwassen wereld .

Is het dan niet logisch dat kindsterretjes naarmate ze ouder worden helemaal doorslaan? Rare dingen gaan doen?  ‘Maar ze hebben een voorbeeldfunctie.’  Kinderen? Volwassenen ja, kinderen nee. Zij moeten leren van ons. Wij zijn hun voorbeeld.

Pas op met druk. Voordat we het in de gaten hebben, kookt het over.

 

Wees lief voor elkaar.

Liefs,

Nelleke