Alleen, af en toe best lekker. Even rust. Heerlijk! Maar
niet te lang. Mensen om ons heen die om ons geven is toch wel fijn. Wat als die
er niet zijn? Wat als die er wel zijn en we kunnen ons toch niet uiten? Soms
kunnen we dit letterlijk niet. Ons lichaam laat het niet toe. Soms lukt het figuurlijk niet.Ook al zijn we soms omringd door kennissen, vrienden,
familie of dierbaren, het gevoel van alleen zijn kan behoorlijk toeslaan. Het leven kan soms eenzaam zijn.
Hoeveel mensen zijn er tegenwoordig niet eenzaam? Oh, ik
kan het alleen ook wel redden! Redden? Survivallen dus. Het leven is al hard zat. Het kan toch veel
aangenamer zijn met een partner? Samen alles delen zoals bijvoorbeeld intimiteit,
onze frustraties, etc. Of samen lekker
bekvechten en weer goed maken, elkaar in
evenwicht houden, op elkaar kunnen rekenen en steunen, samen genieten van de
stilte of van elkaar. En ga zo maar door. Zo zou het volgens mij moeten horen.
Alleen is echt maar alleen. Wij zijn niet geschapen om
alleen te zijn. We hebben elkaar nodig. We horen dicht bij onszelf te blijven.,
maar om voor IK te kiezen? Dan kan het weleens heel eenzaam worden. Kies voor
samen, veel fijner. Elkaar tegemoet komen, een beetje toegeven of een beetje
nemen, elkaar alles kunnen zeggen zonder zat de relatie erop stuk loopt.
Wederzijds begrip dus.
Als we dat voor elkaar over zouden hebben…
Wees lief voor elkaar.
Liefs,
Nelleke
Geen opmerkingen:
Een reactie posten