Jakkes

“Jakkes, dewekker gaat alweer af. Tijd om op te staan. Tijd om te gaan werken.”

Dat gevoel kennen we allemaal. Maar we moeten er onze dag niet door laten beheersen, verpesten. We kunnen opstaan. Aan een nieuwe dag beginnen. We kunnen werken. Er zijn genoeg mensen die niet kunnen opstaan, die niet kunnen werken. Ookal is het nu niet bepaald het werk wat we eigenlijk zouden willen hebben.

Zijn we veger, afwasser, ober, hebben we een kantoorbaan en eigenlijk zouden we veel meer kunnen. We horen ons ten alle tijden in te zetten. Ons best te doen. Alleen dan krijgen we een gevoel van voldoening. Staan we heel de dag stil bij het onbestemde gevoel dat dit niet het werk is wat we zouden willen. Ja, dan hebben we een rotdag. Zijn we ongelukkig.

Als we nu goed worden in onze baan, vallen we op. Komen er nieuwe kansen om hogerop te komen. Er komen überhaupt andere kansen die ons dichterbij ons eigenlijke doel brengen. Als we het maar willen zien en eraan werken. Dat kan dagen, maanden of jaren duren, maar kansen komen.

Goed worden in onze huidige baan dus, opletten op de geboden kansen en ondertussen werken aan onze eigenlijke dromen. Dan komt het goed!

Wees lief voor elkaar.

Liefs,

Nelleke

Looks

Hier heb ik het al eerder over gehad. Hoe we er uit zien zou niet moeten uitmaken., toch? Helaas doet dat het wel. Vele mensen kijken niet verder dan de buitenkant. Ze beoordelen/veroordelen mensen hierop.

Als we dit willen voorkomen zouden we op zijn minst voor moeten zorgen dat we er altijd verzorgt uitzien tot op het ondergoed toe. Mensen kijken dan anders naar ons. Bovendien is het goed voor ons zelfvertrouwen en werkt het dus positief voor onze uitstraling. Vrouwen hebben het zwaarder te verduren dan mannen.  Zij moeten concurreren met een achterlijk niet haalbaar ideaalbeeld waar velen - zowel mannen als vrouwen - waarde aan hechten.

Vrouwen sporten, lijnen, doen veel aan plastic chirurgie of botox om maar een beetje in de buurt te komen van dit ideaalbeeld. Wat doen we onszelf toch aan! Hoeveel tijd steken wij er niet in om ons uiterlijk enigszins te laten voldoen aan het ideaalbeeld? We horen onze tijd te investeren in iets waardevollers! Onze dierbaren. Zij zijn toch onze tijd waard? Zij zijn toch veel belangrijker? Wat als we ziek worden. Op wie horen we dan te kunnen bouwen? Op onze dierbaren.

Ik heb mijn uiterlijk nu ook niet echt mee. Mensen beoordelen mij ook vaak naar mijn uiterlijk. Dus achterlijk. Niet echt leuk. Nu heb ik gelukkig een sterk karakter en heb ik veel steun aan mijn geloof. Zo  kan ik deze beoordelingen aan. Ik hecht alleen waarde aan oordelen van mensen die de moeite nemen moi te kennen.  

Ook ik probeer er voor te zorgen dat ik er altijd op zijn ‘zondags’ uitzie. Dit scheelt echt. Mijn linker gezichtshelft begint langzaam weer te werken. Ik oefen me suf om maar weer een beetje toonbaar te zijn. Dit is toch belachelijk? Ik wil niet meedoen aan deze oppervlakkige beoordelingen, maar als je mee wilt tellen in de maatschappij zal je wel moeten.

Ga toch uit van de uitstraling van iemand. Vertrouw op ons gevoel. Zitten we dan vaak verkeerd? Leer mensen kennen voordat we een oordeel vellen. Maar staar niet blind op het uiterlijk.

Wees lief voor elkaar.

Liefs,

Nelleke

Hamsteren

Onlangs zag ik een interview met een vrouw, een programmamaakster van beroep. Zij zei iets wat volgens mij klopt als een bus. Ze is bezig met het interviewen van een vrouw met betrekking tot een programma over mensen met verzamelwoede. Mensen die hun huis vol bouwen met allerlei dingen. Mensen die van hun huis een vuilnisbuil maken.

De programmamaakster weegt op dat moment 100 kg en is 1 meter 51. Er schiet dan een gedachte bij haar binnen. 'O je! Ik doe eigenlijk hetzelfde. Ik hamster vetten en suikers in mijn lichaam!'

Doen we dit niet allemaal? Hamsteren of iets anders om maar wat te compenseren, te verdoezelen? Waarom eigenlijk? Uit onvrede? Verdriet? Teleurstellingen? Onverwerkte zaken? Stel voor dat we die opdiepen. Nee, te zwaar, moeilijk of te pijnlijk. We moeten dan eerlijk zijn tegen onszelf. En dat is heavy! We verwerken het wel anders.

De een door schoonmaken, de ander dor eten, door plastic chirurgie, door veel te winkelen, door veel te verzamelen, door vaak ons huis te ontvluchten en ga zo maar door. Zouden we ons dan eigenlijk niet moeten focussen op het probleem als dat er nog is? Voordat we er erg in hebben ontwikkelen we er een verslaving bij of een fobie of zitten we aan de Anti Depressiva.

We zouden moeten proberen weer controle te krijgen over onze eigen geest. Waar kunnen we gelukkig mee zijn?  We moeten op zoek naar onszelf als we verder willen. We horen de confrontatie aan te gaan. Alleen, met hulp van iemand wan een dierbare, een professional,  put kracht uit het geloof of een combinatie ervan. Als we weten wie we zijn, weten we ook wat voor soort hulp we nodig hebben om het op te lossen. Leer tevreden te leven met jezelf.

Wees lief voor elkaar.

Liefs,

Nelleke

Sam sam

‘Ja doei, dat mag hij doen.’, ‘Ben Gekke Henkie, niet, die band plakt ze lekker zelf maar.’

Hoe vaak zegt men dit niet of denkt men dat over hun partner? We hebben toch een relatie met elkaar. Dat houdt in dat we er SAMEN voor horen te gaan.  We zouden moeten samenwerken, we horen elkaar aan te vullen, elkaar te steunen en elkaar te helpen daar waar nodig is, toch?  We zijn geen concurrenten.

Zouden wij elkaar ook niet moeten helpen bij de alledaagse bezigheden in en om het huis? Dat hoeft niet letterlijk. ‘Doe jij deze helft van de kamer stofzuigen? Dan doe ik die helft.’ Nee, we doen gewoon datgene waar we goed in zijn. Of we nemen genoegen met de gedane klussen van de ander. Ook al is dat niet onze manier. Kunnen we de resultaten niet accepteren? Praat erover. Los het op.  Het is geen ruzie waard. 

Assisteer elkaar of vertel aardig hoe jij het goed vindt. Maar wees geen arrogantje die het beter weet. Dan doen we de ander verdriet of roepen we ergernis op.  ‘Het is super fijn dat het gebeurt, maar voor mijn gevoel doe ik het anders wat ik makkelijker kan accepteren.’  Of zoiets. Als we zien dat de ander moe is of het druk heeft, help dan even doe het werk alleen. De ene week doet de ene meer en de andere week de ander. We horen er samen uit te komen. 

Wat de buitenwereld ook van ons verwacht. Wij zijn diegene die bepalen waar onze grenzen liggen. Wij zijn diegene die bepalen wat we accepteren. Als het maar niet ten koste van onze gezondheid gaat.

We zouden onze waardering voor elkaar vaak moeten tonen. We zouden een relatie vol vertrouwen in elkaar moeten hebben. We moeten het samen doen. Dan pas bouwen we iets waardevols op. Per slot van rekening hoort onze partner onze intiemste vriend en beste maatje te zijn. Zij zijn het waard.

Wees lief voor elkaar.

Liefs,

Nelleke

Oepsie

We denken soms goed te doen en dan loopt het tegen onze verwachting in gigantisch mis. Dan schiet het schaamrood ons naar de kaken of verzinnen we tig excuses om het maar goed te praten tegen die het maar horen wil of onszelf of we zijn gewoon boos en laten dit merken ook.

Waarom eigenlijk? Als we iets doen wat goed bedoeld is en niet goed ontvangen wordt of gaat. Hoe moeten we dan reageren? Toch kwaad? Teleurgesteld? Of we laten niks merken, maar koesteren wrok of teleurstelling in ons hard!  Zeggen we sorry? Dat zou moeten werken. Maar als we sorry zeggen en gemeend zeggen dat we goede bedoelingen hebben gehad, maar het wordt niet geaccepteerd? Moeilijk hoor!

Als ik naar mezelf kijk, dan doe ik aan excuses verzinnen. Vooral om het aan mezelf te verklaren. Maar ik zeg ook sorry. Of dat geaccepteerd wordt is een ander verhaal. Het is dan wel klaar voor mij. Eventueel wil ik erover praten tot een bepaalde grens. Als het uitdraait op ‘Ja maar jij…’, ben ik er snel klaar mee. Ik zit er zelf nog wel even mee te worstelen in mijn hoofd. Ik trek er mijn les uit en ga verder. Het zal altijd bij me blijven en probeer er in de toekomst rekening mee te houden. Meer kan en wil ik ook niet aan doen. Het leven gaat verder en ik ook.

Wees lief voor elkaar.

Liefs,

Nelleke

Een beetje van dit, een beetje van dat

Een beetje van zus en een beetje zo. Dan komt het piepfijn voor elkaar. Echt? Dat moeten we proberen.

We hebben een doel te bereiken en we gaan dit samen doen. Dat houdt wel in dat we moeten schipperen. Het eind resultaat zal anders zijn dan als we het alleen zouden doen, maar we hebben het samen klaar gespeeld. Het resultaat is misschien niet perfect in enkele ogen, maar we hebben het samen bereikt en dat is super!

Klinkt leuk, samen iets bereiken. Of het echt werkt? Als we eerst eens meer beginnen met het luisteren naar ons instinct en minder naar ons verstand. Altijd maar luisteren naar onze IK (ons verstand) kan behoorlijk vermoeiend zijn. We krijgen meestal grote obstakels op onze weg a;s we naar ons verstand luisteren.  

Tijdens het alleen bereiken van een doel doen we vaak mensen te kort, verstikken we ze of maken we onnodig ruzie. Dat kan het toch niet waard zijn? Een contract lezen en tekenen, een protocol uitvoeren of zoiets doen we natuurlijk met ons verstand. Maar we horen ons instinct er ook bij te betrekken. Van wie is dat contract? Wat is hun beweegreden? Voelt het goed?

Vanaf al heel jong ga ik vaak uit van wat mijn instinct mij vertelt.. Mijn instinct staat voor mij voor mijn binnenste, mijn ziel. En die behoort voor mij toe aan Hem. Ik vertrouw steeds meer op mijn instinct. Het is best wel eng en moeilijk. Maar als ik luister naar mijn verstand worden meestal kleine dingen grote olifanten. Probleem hier op te lossen, probleempje daar… Zonde van mijn tijd. Het volledig vertrouwen op mijn instinct gaat stap voor stap steeds beter.

Wees lief voor elkaar.

Liefs,

Nelleke

Mazzel

Wat is dat eigenlijk? Bestaat dit wel?

Mazzel (en brooche). Heilwens, letterlijk: geluk (en zegen). Mazzel komt van het Hebreeuwse `mazal', gesternte en vandaar geluk; brooche van het Hebreeuwse `beracha', zegen.

Is alles in ons leven al niet voorbestemd? We lopen een bepaald pad. Maar waar we ook voor kiezen en gaan, uiteindelijk komen we toch uit daar waar we bestemd voor zijn. In kleine zaken kunnen we misschien mazzelaars zijn of geluksvogels of juist pechvogels. In de grote lijnen niet.

We kunnen wel een zegen (mazal) krijgen van iemand. Maar wat is de waarde ervan.  Iemand kan ons geluk wensen en hopen dat goed mag gaan met ons. We mogen hopen dat het een gemeende zegen is. We mogen hopen dat er mensen zijn die zo begaan zijn met ons dat ze ons alle geluk gunnen.  Als dat zo is... Dan zijn we geluksvogels.

Wij zijn zelf verantwoordelijk voor in hoeverre we gelukkig zijn. In welke omstandigheid we ook verkeren. Soms zijn het goede omstandigheden en soms barre omstandigheden. Dan kunnen wij kiezen. Of we accepteren de situatie en proberen er het beste van te maken. Of we gaan mee in de neerwaartse spiraal.

Kies voor de eerste optie en wordt een mazzelaar.

Wees lief voor elkaar.

Liefs,

Nelleke

Hokje 9. Of was het 10?

Vele mensen denken in hokjes. Grote hokjes, hokjes met nuances, kleine hokjes of ze denken buiten de hokjes. Kiezen mensen voor denken binnen het hokje omdat dit veilig is en lijkt?  En de mensen die kiezen om buiten de hokjes te denken? Hoe meer buiten de lijntjes van het hokje, hoe risicovoller! Wat de reden ook is, we horen dat te doen waarbij we ons lekker voelen.

Maar hoe zit dat met labelen? Is het zo dat hoe meer we in hokjes denken, hoe meer we labelen? Labelen zorgt wel voor orde. Dat is zeker waar. We labelen mensen tegenwoordig steeds meer. Is dit wel goed? Kunnen we mensen wel labelen?

Als we ervan uitgaan dat iedereen uniek is, een eigen persoonlijkheid bezit, slaan we tegenwoordig met het labelen van mensen niet een beetje door? ‘Zo, jongen ADHD, dit moet je zo doen…’, zo meneer Kanker, gaat het goed?’. Die jongen heet Brian en die meneer Kees. Allebei unieke personen. Toevallig hebben ze de pech een aandoening te hebben.  

Moeten we ze er steeds maar aan herinneren dat ze een beperking of ziekte hebben? Horen we ze niet met respect te benaderen rekening houdend met hun beperkingen die bij deze ziekte of aandoening horen?

Helaas praat ik uit ervaring. Mensen zien een raar gezicht. Vaak kan ik de gedachten bijna van hun gezicht lezen. ‘Zo die is zeker gek..’ Nou, toedelidokie. Vergeet het maar. Die rare blikken en opmerkingen kunnen een enorme impact hebben. Gelukkig geloof ik in God. Hij geeft mij kracht. Ook ben ik gezegend met een sterk karakter. Dat scheelt een boel.

Wat als dit niet het geval is?

Behandel mensen, hoe ze er ook uitzien, wat ze ook hebben, als mens en niet als patiënt. Denk buiten het hokje. Mensen kunnen we niet labelen.

Wees lief voor elkaar.

Liefs,

Nelleke

Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg

Is dat zo?

Er was eens een koning en koningin. Zij mochten na vele jaren toch nog een kind krijgen. Gelukkig dat ze waren! Ze kregen een ondernemende dochter. Ter ere van haar geboorte gaven ze een groot feest. Het was veel organiseren, maar het was op tijd geregeld. Iedereen was uitgenodigd. Alle feeën waren er ook, dachten ze. Ze wensten de prinses allemaal mooie dingen toe. Voordat de laatste fee haar wens kon uitspreken, werd het gezellige feest onderbroken door een woedende vrouw. Een fee. Ze was niet uitgenodigd. Oeps, foutje!  

Boos sprak ze een wens uit boven de pasgeboren baby. 'Ze zou zich op haar zestiende verjaardag prikken aan een spinnewiel en eeuwig zou slapen!' Gelukkig was er de fee die haar wens nog moest uitspreken. Het enige wat ze kon, deed ze. De wens verzachten. Ze deed dit door het voor eeuwig slapen te veranderen naar honderd jaar slapen. En dan zou ze worden wakker gekust door haar droomprins. Dat was haar welgemeende wens.

Vele prinsen wilden niet gewoon zijn en namen vele uitdaging en hun gevolgen aan die op hun pad kwamen. Zij gingen voor hun geluk. Hoe het ook zou aflopen.Als we het hebben over Doornroosje liep het natuurlijk vaak niet goed af. Ondanks dat was er na honderd toch weer een prins die de uitdaging aannam. Het lukte hem de prinses te bereiken en haar wakker te kussen. 

Zij leefden nog lang en vooral gelukkig.

Wie is er nu gek? Die prins die alles uit het leven wilt halen wat mogelijk is? Hij volgt zijn gevoel, zijn hart en wordt er gelukkig van. Of is het toch die fee die verbolgen is omdat ze per ongeluk niet uitgenodigd is. Om vervolgens als wraak het leven te verzieken van vele mensen die niks kwaads in de zin hadden.  

Haar acties zijn reacties die wij, gewone mensen, ook hebben. Inderdaad gek. Een ander zijn geluk niet gunnen en onze ego als het belangrijkste zien.

Ik wil niet gewoon zijn, maar super gek!

Wees lief voor elkaar.

Liefs,

Nelleke

Krijg het mijn strot niet uit …

Ruzie of woorden hebben we allemaal wel eens. Dat is niet zo moeilijk. Soms is het zo erg dat we erdoor uit elkaar gedreven worden.  Maar hoe gaan we dan verder? Doen wij alsof we diegene niet meer kennen? Gaan we verder in het heden alsof die persoon nooit een rol heeft gespeeld in ons leven?  Wie nemen we dan in de maling? Onszelf?

Maar ja, sorry zeggen of gewoon kiezen om er 'zand over' te doen en gezamenlijk weer verder gaan... Tja, dat is moeilijk. Waarom eigenlijk? Is iedereen niet anders? Op hun manier uniek? Iedereen heeft een eigen gedachtegang. Wat voor de een heel veel waarde heeft, is voor de ander absoluut niet belangrijk. Waarom laten wij elkaar dan niet in onze waarde? We horen toch te weten hoe iemand op bepaalde zaken reageert?

 Ze zeggen dat wijsheid met de jaren komt. Bepaalde gebeurtenissen maken ons ook stukken wijzer. We leren onszelf dan ook aardig kennen. Waarom doen we dan zo weinig met die kennis? Als we weten wie we zijn, hoe we op bepaalde zaken reageren, dan kunnen we daar toch op inspelen? Onze reacties indammen zodat er geen woorden of ruzie ontstaan? Zoveel fijner en meer relaxed. Maar dan moeten wij onze ego aanspreken en nagaan wat belangrijker is. De vriendschap of gelijk krijgen.  Dat wordt kiezen. IK of WIJ.

Is er al ruzie, zeg sorry. Ook al hebben wij gelijk. Tenzij het super belangrijk is om gelijk te krijgen. Als die anderen behoefte hebben om sorry te horen. Prima toch! Leiden we dan gezichtverlies? Nee. Mits we onszelf goed kennen We zijn dan de slimste en wijste. 

Als ik naar mezelf kijk ben ik ook aardig eigenwijs en heb een eigen mening waarvan ik moeilijk af te brengen ben. Maar ik merk wel dat sorry zeggen oplucht. Het haalt spanning weg. Het gaat me steeds makkelijker af. Ben ik door vaker sorry te zeggen mijn eigenwaarde of zelfvertrouwen kwijt? In tegendeel. Die groeit. Het voelt echt goed, sorry zeggen!

Sorry seems to be the hardest word.

Elton John

Why?

Wees lief voor elkaar.

Liefs,

Nelleke

Scoren!

Lekker even uit je bol gaan in een disco of lekker kletsen met elkaar of op zoek gaan naar die ene in een kroeg lijkt niet meer de functie van deze zaken. Velen zijn uit om zogenaamd te 'scoren'. Hoe meer hoe beter!? Men ziet een leuk iemand en diegene ziet de ander ook wel zitten... Hupsa, even naar buiten  wat vocht uitwisselen of in het luxe geval doen ze het thuis. Dan snel weer terug naar de uitgaansgelegenheid. Op naar de volgende.

In plaats dat we seks zouden moeten delen met een partner waarvan we houden doe veel mensen het tegenwoordig wel heel makkelijk met zomaar iemand. Iets wat speciaal zou moeten zijn degraderen ze tot iets normaals. Het is net een uitdeelzak snoep geworden. ‘ Wil je ook een zakje seks? Alsjeblieft!’

Onze partnerkeuze is al voor een groot deel vastgelegd in de baarmoeder las ik. Dit gebeurt terwijl wij nog maar een 8 weken oude embryo zijn. Fascinerend zeg! Er komt dan een stof vrij die ons geslacht bepaalt. Ook wat later onze voorkeur van partner is. Een man of vrouw, beide geslachten en ook of men gevangen zit in het verkeerde lichaam. Als de juiste hoeveelheid de embryo niet bereikt, kan men dus een andere seksuele voorkeur hebben. Waar we ook voor gaan, ga voor de ware en deel daar de liefde mee. Seks voelt dan echt speciaal.

 Ga voor een goede relatie waar juist mede intimiteit zorgt voor een speciale band onderling. Daar hebben we wat aan.

Wees lief voor elkaar.

Liefs,

Nelleke

Picobello!

Iemand zei eens tegen mij dat ik de lat voor mezelf zo hoog leg. Kan het ook niet andersom zijn? Leggen wij niet steeds vaker de lat te laag voor onszelf? Uit gemakzucht of tijdnood of iets anders. We vinden het al snel best. Hoe komt dit nu?

Als het gaat om presteren in de buitenwereld is de mening van anderen belangrijk.  Dan leggen we de lat wel hoog. Maar komt het aan op ons best doen voor onszelf, ons gezin, onze familie, het huishouden, dan laten wij het al snel afweten. Terwijl dit eigenlijk het allerbelangrijkste zou moeten zijn. Zijn wij het niet waard om energie in te steken? We horen te gaan voor het beste en dat is niet altijd het makkelijkste. Maar kiezen voor de makkelijkste weg is vaak een korte termijn oplossing . Op de lange termijn is die oplossing misschien wel een groot probleem geworden.

 

Vaak kies ik voor de moeilijke weg.  Zoals bv hulpmiddelen die het me makkelijker maken. Deze gebruik ik nauwelijks. Dan zijn voor mij de uitdagingen weg om dingen weer op de gebruikelijke manieren te leren.  Misschien gaat het eerst moeilijk of in vele stappen voordat het lukt. Het kost me veel geduld en frustratie, maar het gaat me lukken. De hersenen worden uitgedaagd om naar (andere) mogelijkheden te zoeken. Hersengymnastiek dus.

Ik ben eigenlijk ook een perfectionist. Tenminste, nu gelukkig veel minder. Maar genoegen nemen met minder? Nee, echt niet. Alleen als het niet anders kan. Eerst 10x zelf proberen voordat ik een ander hulp vraag. Ik ga voor uitdagingen. Problemen bestaan niet. Alleen mogelijkheden. Gaat het niet via A? Dan ga ik voor B. Maar voor perfectie ga ik niet meer. Is mijn energie en tijd niet waard. Of het resultaat dan goed of slecht is doet me zeker wat. Als ik maar weet dat ik echt mijn best heb gedaan.

Beter dan onze best kunnen we niet doen. Als we dat gedaan hebben is het goed. Wat het resultaat ook is.

Liefs,

Nelleke

Vriendjes?

Gewoon aardig zijn tegen elkaar. Dit zou normaal moeten zijn. Helaas is dat het niet. Wat als je elkaar eigenlijk niet ligt? Daar kunnen we niks aan doen. Lukt het dan om aardig te zijn? Gewoon beleeft zijn tegen elkaar is natuurlijk wel het minste wat we horen te doen. Dat we niet op visite gaan bij elkaar is logisch. Elkaar zoveel mogelijk mijden lijkt mij dan het beste. Dit scheelt veel ergernis. Doen alsof we elkaar wel mogen werkt niet. Zo ontstaan er juist veel roddels over elkaar, irritaties of ruzie.

Leven als vrienden en rekenen als vijanden

Vriendelijk met elkaar omgaan meer als een soort van  formaliteit  maar eigenlijk helemaal  niet zo gesteld zijn op elkaar.

Ze zeggen wel eens heb je vijanden lief. Maar kan dit wel? Dit is volgens mij een giga utopie. We zouden elkaar wel moeten accepteren zoals we zijn. We horen elkaar te respecteren. De mensen die ons wel liggen, daar gaan we mee om. Van dierbaren of echte vrienden  houden we. Die koesteren we. Kunnen we meer van elkaar verwachten? 

Stel dat het ons lukt om van onze vijanden vrienden te maken door ze met respect te behandelen en te accepteren hoe ze zijn.  Zaken die verkeerd zijn gegaan te vergeven. We hoeven het niet te vergeten. We doen gewoon af en toe rare dingen. Onze zo genaamde vijanden aan onze zijde te hebben is toch veel beter dan onze kostbare tijd en energie te spenderen aan wraakacties en oorlogvoeringen tegen hun?

Wees lief voor elkaar.

Liefs,

Nelleke

Lonesome cowboy

Alleen, af en toe best lekker. Even rust. Heerlijk! Maar niet te lang. Mensen om ons heen die om ons geven is toch wel fijn. Wat als die er niet zijn? Wat als die er wel zijn en we kunnen ons toch niet uiten? Soms kunnen we dit letterlijk niet. Ons lichaam laat het niet toe. Soms lukt het figuurlijk niet.Ook al zijn we soms omringd door kennissen, vrienden, familie of dierbaren, het gevoel van alleen zijn kan behoorlijk toeslaan. Het leven kan soms eenzaam zijn.

Hoeveel mensen zijn er tegenwoordig niet eenzaam? Oh, ik kan het alleen ook wel redden! Redden? Survivallen dus.  Het leven is al hard zat. Het kan toch veel aangenamer zijn met een partner? Samen alles delen zoals bijvoorbeeld intimiteit,  onze frustraties, etc. Of samen lekker bekvechten en weer goed maken, elkaar in evenwicht houden, op elkaar kunnen rekenen en steunen, samen genieten van de stilte of van elkaar. En ga zo maar door. Zo zou het volgens mij moeten horen.

Alleen is echt maar alleen. Wij zijn niet geschapen om alleen te zijn. We hebben elkaar nodig. We horen dicht bij onszelf te blijven., maar om voor IK te kiezen? Dan kan het weleens heel eenzaam worden. Kies voor samen, veel fijner. Elkaar tegemoet komen, een beetje toegeven of een beetje nemen, elkaar alles kunnen zeggen zonder zat de relatie erop stuk loopt. Wederzijds begrip dus.

Als we dat voor elkaar over zouden hebben…

 

 

Wees lief voor elkaar.

Liefs,

Nelleke

Dress to impress!

Er was eens een keizer. Hij kon en dacht alles te kunnen kopen met geld. En geld had hij genoeg. Hij hield ervan om er mooi uit te zien. Hij was bereid daar veel voor te betalen. Dat zijn onderdanen het slecht hadden, boeide hem niet. Hij was het belangrijkste. Iedereen praatten hem naar zijn mond. Hij was de uitstekende kandidaat om eens even lekker in de maling genomen te worden. Wat ook gebeurde.

Er waren twee sluwe vreemdelingen in zijn land. Zij hoorden van de keizer zijn zwakheid. Ze zagen hun kans schoon om hem flink wat geld afhandig te maken. Ze papten aan bij de keizer en maakten hem wijs dat zij de mooiste stoffen konden weven om er vervolgens geweldige kleding van te maken. Dit kostten alleen wel veel geld. Geen probleem voor de keizer. Hij betaalde wel.

 

Ze maakten ‘onzichtbare en schitterende’ stoffen voor de hem. De keizer trapte er met open ogen in. Hij liet zich rondrijden in zijn nieuwe kleren door de stad. Zo trots was hij op zijn nieuwe outfit. De bevolking lag dubbel. Een naakte keizer! Ze gierden het uit. De arrogante keizer lachte als een boer met kiespijn. Hij was goed inde maling genomen. Pijnlijk hoor.

Wie kan men nu vertrouwen? Moeilijk. We zouden in ieder geval moeten leren onze intuïtie te volgen. Die vertelt wat goed is.

Onlangs zag ik reclame van de Staatsloterij. Een nerd had gewonnen en werd omringd door mooie vrouwen. De boodschap? Doe mee en win. Dan krijg je de mooiste vrouwen. Wat een super oppervlakkige reclame. En zo zijn er nog veel meer oppervlakkige media items.  

Ook zag ik onlangs een videoclip waarin dames in hun ondergoed met een halsband om op hun buik op bed lagen. Op hun zaten mannen in hun onderbroek. Ze trokken aan een riem die bevestigt was aan de halsbanden van de dames.  Dat zien onze kinderen en zij denken dat dit normaal is. Het effect van de media op kinderen en volwassenen lijkt steeds minder belangrijk te worden dan de verkoop- of kijkcijfers. Om aandacht te trekken lopen vrouwen uit de showbizz zelfs rond in hun meest sexy lingerie setje. Dit moet dan zogenaamd doorgaan voor bovenkleding...

We gedragen ons steeds meer -lijkt wel- als de keizer. Oppervlakkig. Ga voor diepgang in het leven.

 

Wees lief voor elkaar.

Liefs,

Nelleke

Pressure

‘Als ik dit voor elkaar krijg dan krijg ik misschien die baan.’, ‘Als ik deze cursus volg dan krijg ik misschien die promotie.’, ‘Als  ik me nu helemaal aanpas aan hun levensstijl dan worden zij misschien mijn vrienden. Nah, ik doe het toch maar niet. Het kost me te veel energie. Dadelijk heb ik nog een burn-out te pakken.’ 

Presteren, wat een enorme druk kan dit opleveren. Onze toekomst, relaties of vriendschappen kunnen onder druk komen te staan. Presteren is goed, mits de offers die we moeten brengen dragelijk en het waard zijn.

Dat zet aan tot denken. Wat doen wij vaak onze kinderen aan? Ze moeten presteren, willen ze goed meedraaien in de maatschappij. Wij vinden de druk al hoog. Laat staan onze kinderen.  Hoe ver moeten we gaan met pushen? 
Aan de ouders de taak om te zorgen dat de druk niet te hoog wordt. De kinderen hebben de gelegenheid nodig te ontdekken wie ze zijn, om zich te ontplooien op meerdere gebieden of gewoon te genieten van het leven.

Wie kent ze niet? De kindsterretjes. Ze komen ineens terecht in de volwassen wereld en al hun verleidingen. Of kinderen die maar moeten presteren van hun ouders. Iedereen kent wel  zo'n iemand.  ‘Die was goed in dat, weet je nog? Die moest toch altijd meedoen aan wedstrijden enzo? Nou hij kon de druk niet meer aan en heef toen hij op de middelbare school zat zelfmoord gepleegd.’. We moeten dus goed opletten en naar ze luisteren. Daar zijn ouders voor. We horen ze geleidelijk voor te bereiden op de volwassen wereld .

Is het dan niet logisch dat kindsterretjes naarmate ze ouder worden helemaal doorslaan? Rare dingen gaan doen?  ‘Maar ze hebben een voorbeeldfunctie.’  Kinderen? Volwassenen ja, kinderen nee. Zij moeten leren van ons. Wij zijn hun voorbeeld.

Pas op met druk. Voordat we het in de gaten hebben, kookt het over.

 

Wees lief voor elkaar.

Liefs,

Nelleke